تابستان سال ۵۶ بود. وقتی به سوریه رفتیم دران ازدحام عجیب ایرانی و عرب ومبارزین فلسطینی با ان چپیه های مرموز در یافتم که اتفاقی افتاده است.احساس کردم که دیگر پدر مسافرت نیست،بیمارستان نیست،زندان نیست و احتمالا دیگر نخواهد امد.
از مادرم که ان روزها یک قهرمان دردمند بود و سعی میکرد مرا کمتر ببیند پرسیدم :بابا کجاست؟مسافرت است؟ گفت: آره!
گفتم:بیمارستان است؟ گفت:آره!
با ذهن کودکانه ام حقیقت دردناک پشت این دروغ را در یافتم.کاغذی خواستم با مدادی که یکی از دوستان به من داد.بابا علی را کشیدم،کله اش را با چند عدد مو بر ان و دهان و چشمان همیشه خندانش را.در حرم حضرت زینب (ع) به من گفتند آن چمدان چوبی پدرت است روی آن بگذار.رفتم و گذاشتم...
مردم گریستند،فهمیدم چه شده.دیگر از کسی نپرسیدم و تا سالها نخواستم بپرسم.فقط یک بار خواهرم ،سارا گفته بود:بعضی ها همیشه هستند هر چند با ما نباشند...
همین کافی بود،چون بابا علی همیشه بود!**
خورشید خاوران هر بامداد به جستجوی تو بیدار میشود
و شامگاه چون از فراز دمشق میگذرد
تا در نیلی ابهای مدیترانه به خواب رود
با چشم اشتیاق تو تا واپسین فروغ
به ایران نگاه میکند از دور
و موج های ساحل دریای شام
به نجوای جاودانه ی محزونشان
قصه ی خونین دریایی را حکایت میکند
کان سوی تر درون تیره ی خاک ارمیده است.
۲۹ خرداد،سی و یکمین سالگرد عروج جاودانه ی مردی از جنس آرامش کویر
تلاطم دریا و صداقت و یکرنگی آسمان،
دکتر علی شریعتی
روحش شاد و یادش همیشه در قلبهایمان جاودان.
ادامه مطلب ...
اوووووووووووووووووه ۱۴ اردیبهشت!
یکماه هم بیشتره که چیزی ننوشتم ها.(البته ظهر یه سری زدم حس نوشتن نبود فقط یه بیت شعری که ازش خیلی خوشم اومد رو گذاشتم)
اره خوب این مدت خیلی کار داشتم،یه چند روزی هم این کامپیوتر ما خراب شده بود و حس درست کردنش نبود.
دیگه اینکه سرگرم نمایشگاه کتاب بودم و خرید منابع ارشد،یه چند روزی مهمونی که خوش گذشت.و بالاخره راهی تبریزم شدم،و با تبریز و همشهری های ترکمون هم دیگه واقعا خداحافظی کردم.تسویه حساب!دیگه فارغ التحصیل فارغ التحصیل شدم،حتی کارت دانشجویی هم ندارم البته یه کپی ازش واسه یادگاری گرفتم.
هوم!باورم نمیشه ،چقدر زود گذشت پرونده ی دوران دانشجویی ما هم با همه ی خاطره هاش:مردم ترک زبان،همکلاسی های یخ،عکسش دوستای خوب و با مرام ،فضای دانشگاه تبریز که تو بهار انگار واقعا یه تیکه از بهشت بود ،دکتر فرهودی و کلاسای خوب و کلام پر صداقتش-که این دو تای اخری تنها چیزایی بودن از تبریز که من از ته دل دوسشون داشتم-بالاخره بسته شد.روزگاره دیگه ،همه چی میگذره.(البته در مقطع کارشناسی)
دیگه اینکه این روزا حالم نه خیلی خوبه نه خیلی بد.ولی باید خیلی خیلی خوب شه چون امسال میخوام ازمون ارشد بدم و تصمیم گرفتم که حتما با رتبه ی عالی قبول شم.ان شاءالله
راستی لطفا اگه از هم رشته ای های ما کسی به وبلاگ من سر زد وقصد ازمون هم داشت -که چه بهتر-خوشحال میشم تبادل اطلاعات کنیم.